Als je ziel je oproept voor vrijheid te kiezen

Wij zijn nu een jaar of vijf, zes bezig met onze visie op het menszijn. Die is gebaseerd op je eigen persoonlijke missie en de aangeboren eigenschappen die daarbij horen, tegenover de aangeleerde eigenschappen die wij drijfveren noemen en die je missie vaak alleen maar in de weg staan.

Wat we altijd hebben gezegd, is dat het aantal missie-eigenschappen dat bij jou hoort niet limitatief is. Het kan groeien en zal ook zeker groeien naarmate je meer van je drijfveren kunt afleggen. Daarnaast kunnen al ontdekte missie-schappen onderweg meer op de voorgrond gaan treden.

Vrijheid in je missie

Dat laatste heb ik de afgelopen weken zelf weer eens behoorlijk ondervonden. Het heeft te maken met mijn missie-eigenschap vrijheid. Die is in mijn leven altijd wel in zekere mate aanwezig geweest. Ik ben niet voor niets al jong voor mezelf begonnen. Binnen een organisatie met andermans ‘regeltjes’ houd ik het nu eenmaal niet lang uit.

Er is alleen één drijfveer die mijn hang naar vrijheid behoorlijk in de weg kan staan, en dat is de behoefte aan erkenning en waardering. Een drijfveer overigens waar het overgrote deel van de (in elk geval westerse) bevolking mee te maken heeft. We vinden het belangrijk dat de ander ons lief vindt, goedkeurt of op zijn minst serieus neemt. En ongemerkt stemmen we daar een groot deel van ons gedrag op af. Veel mensen hebben al op jonge leeftijd die bevestiging gemist en dat geldt dus ook voor mij. Het gevoel dat je er mag zijn zoals je bent en dat het altijd goed is.

Dat hoeft niet te betekenen dat je ouders in gebreke zijn gebleven. Het gevoel kan ook ontstaan als zij juist erg hun best voor je hebben gedaan. Maar een gevoel dat je werkelijk gekend wordt en gezien zoals je bent, zit in jezelf en dat kun je alleen zelf ervaren.

Behoefte aan bevestiging

Als je daarin niet of niet voldoende bevredigd bent op jonge leeftijd, loop je de (grote) kans dat je je gedrag erop gaat aanpassen. Dat je dingen gaat doen om gezien te worden, lief gevonden te worden, te scoren, bewondering te oogsten, enzovoort. Iedereen doet dat op zijn eigen manier maar ik weet nog goed dat ik toen ik een jaar of 25 was eens verzuchtte: ‘Ik kan toch niet alles perfect doen? Een perfecte dochter zijn, een perfecte partner, een perfecte vriendin, een perfecte buurvrouw, een perfecte collega... En dat alles tegelijkertijd?"

Langzamerhand ben ik me er steeds meer bewust van geworden dat dat ook niet de bedoeling is van je leven. Dat je je rollen tegenover anderen zogenaamd perfect aan het invullen bent terwijl je vergeet wie je zelf in wezen bent. In de loop van de jaren heb ik heel wat patronen uit mijn leven kunnen schrappen. Dingen die ik deed omdat anderen dat van mij verwachtten, of omdat ik dácht dat zij die dingen verwachtten. Ik durfde, zeg maar, steeds meer 100 % mezelf te zijn.

100 % jezelf

Of nou ja, 100 %...
Het gekke is dat je, als je eenmaal dat pad kiest van ontwikkeling, er geen weg terug lijkt te zijn. Je wilt nooit meer terug naar hoe het was, ook al leken de keuzes  toen soms eenvoudiger. Je weet  als geen ander hoe het is om voortdurend tegen jezelf in te gaan en dat wil je niet meer. Maar blijven waar je nu bent aangekomen na een aantal dappere stappen, is ook geen optie. Groei is groei en die kun je op de één of andere manier ook niet meer stoppen. Het lijkt wel alsof je ziel je oproept om steeds een stukje verder te gaan.

Ik kon ze precies aanwijzen. De dingen in mijn leven die ik nog deed met weerstand. Niet vanuit mijn hart, maar toch vanuit een soort van verplichting. En eigenlijk gewoon om niet afgewezen te worden. Ze waren op de vingers van één hand te tellen, dus ik vond het al heel wat. Maar hoe meer belemmeringen je aflegt, hoe meer de belemmeringen die er nog zijn beginnen te knellen. Je KUNT je er eenvoudig niet meer onbewust van zijn. Je kunt niet meer net doen of het er niet is, want er komt geheid protest. Luister je niet naar de oproep van je ziel, dan gaat je lichaam uiteindelijk wel protesteren. En dat laatste is de afgelopen periode met mij gebeurd.

Steeds minder energie

Ik had steeds meer ‘vage klachten’ en steeds minder energie en levenszin. Mijn gezondheid leek me in de steek te laten en dat gaf me het gevoel dat ik faalde. Alsof ik werd afgewezen, er niet mocht zijn. Ik zag voortdurend zo’n opgeheven vingertje voor me. Alsof de stem in mijn hoofd die mijn hele leven streng had beoordeeld wat ik deed, weer opnieuw was opgelaaid en harder schreeuwde dan ooit tevoren.  Mijn drijfveer ‘behoefte aan erkenning & waardering’ was met veel geweld weer binnen gedenderd. Hij lachte me ook uit: ‘Haha, alles in balans? Leuke naam voor je bedrijf als je er zelf niks van bakt!’
Ik deed alles om te voorkomen dat ik niet gegrepen werd door mijn emoties maar het werd steeds moeilijker om bij mijn innerlijke rust te komen. Ik liet me overweldigen en werd slachtoffer van de situatie.

Hierbij was ik zozeer gefocust op (het eindelijk opruimen van) mijn drijfveer ‘behoefte aan erkenning en waardering’ dat ik niet meer in mijn missie kon komen. Wij zeggen altijd tegen onze klanten dat het helpt om iets te doen met één van je missie-eigenschappen op het moment dat je teveel in beslag genomen wordt door je drijfveren. Ik was daar zelf altijd best goed in. Overvloed is bijvoorbeeld één van mijn missie-eigenschappen, dus als ik me minder goed voelde, dan zocht ik dat gevoel van overvloed op door een lekker warm bad te nemen of een mooi tijdschrift te kopen en dat te gaan lezen in een gezellig tentje met een lekkere kop thee. Of ik deed iets met mijn missie-eigenschap verbinding. Ik vind het heerlijk om in verbinding te zijn met anderen, daar laad ik altijd van op.

Maar het gekke was, dat dat allemaal niet meer leek te werken. Het enige wat ik kon doen, was me overgeven aan de situatie. Maar dat had ik voor mijn gevoel al herhaaldelijk gedaan en ik was er niet veel verder mee gekomen.

Vrijheid versus erkenning en waardering

Totdat Arjen mij in één van onze dagelijkse gesprekken over dit thema wees op mijn missie-eigenschap vrijheid. Hij ziet het elke keer weer in de coachingsgesprekken:  als je ‘vrijheid’ in je missie hebt en je hebt tegelijkertijd de drijfveer ‘behoefte aan erkenning en waardering’, dan komen die twee vroeg of laat met elkaar in botsing. Op zich is dat logisch, want dingen die je doet om erkenning en waardering te krijgen, doe je niet uit vrije wil.

Opeens zag ik in dat dát de trigger was. Mijn missie-eigenschappen ‘verbinding’ en ‘eenheid’ zitten mijn drijfveer ‘erkenning en waardering’ niet in de weg. Je kunt ze gemakkelijk samen inzetten. Ik kan genoeg dingen doen waarbij ik echte verbinding en eenheid ervaar en waarbij ik tegelijkertijd ook die erkenning en waardering krijg. Als een soort extra, een bonus.
En dan kan ik ook nog denken dat ik niet afhankelijk ben van die erkenning en waardering omdat ik die dingen echt doe vanuit mijn hart.

Soms is de scheidslijn heel dun en kun je dat onderscheid moeilijk maken. Nu hoef je ook niet alles vanuit je hart te doen. Maar zodra het een patroon wordt en je steeds opnieuw iets doet wat eigenlijk tegen jezelf ingaat, dan komt je ziel en uiteindelijk ook je lichaam in opstand.

Zo kon ik dus heel lang dingen blijven doen waarvan ik dacht dat ik ze deed vanuit mijn hart. Vanuit verbinding en gevoel van eenheid, maar waarbij ik in feite toch (ook) afhankelijk was van de erkenning en waardering die eruit voortvloeide.

De weg van de minste weerstand

En terwijl ik dus druk bezig was die drijfveer ‘erkenning en waardering’ eindelijk eens voorgoed van me af te schudden,  wees Arjen me op de andere weg. De weg van de minste weerstand.
Ik hoefde helemaal niet te werken aan het opruimen van die ‘vervelende’ drijfveer. Dat zeggen we immers ook altijd tegen onze klanten: je werkt niet aan het opruimen van je drijfveren, maar door het steeds meer inzetten van je missie-eigenschappen, raken ze vanzelf meer op de achtergrond.

Voor mij was in dit geval mijn missie-eigenschap vrijheid de sleutel. Ik ben eens gaan kijken waar ik me belemmerd voelde in mijn vrijheid en heb al die dingen, waar dat kon, voorlopig uit mijn leven en agenda gewist. En de beloning kwam vrijwel onmiddellijk.
Ik sliep meteen weer stukken beter, waardoor ik meer energie kreeg. En verschillende klachten begonnen direct af te nemen. Ik kreeg het vertrouwen in mijn zijn en in mijn gezondheid weer terug. Nu nog zorgen dat ik niet weer in die valkuil stap, want ik krijg onmiddellijk het deksel op mijn neus. Ik hoef op dit moment maar één keer iets te doen waarvan ik mezelf wijsmaak dat het uit mijn hart is maar waarbij ik eigenlijk hoop op erkenning en waardering van dat kleine meisje dat nog steeds in mij huist, en het is weer helemaal mis.

Een bijzondere les waar ik aan de ene kant heel blij mee ben. Maar het heeft me ook een beetje angstig gemaakt. Vanwege de directe invloed die emoties en stress hebben op je systeem en op je gezondheid. Ik dacht altijd dat ik dat zelf in de hand had, dat dat allemaal redelijk ‘in balans was’ bij mij. Maar het kan soms uit onverwachte hoek komen. Zo’n donker hoekje waar je nooit hebt durven kijken maar waar uiteindelijk ook jouw licht wil schijnen. Gewoon omdat jouw missie geleefd wil worden, helemaal en zonder weerstand.

Meer over en drijfveren, persoonlijke missies en onze mensbenadering die hierop is gebaseerd kun je lezen in ons boek 'Leven in balans en gewoon gelukkig zijn'