Over biowitlof en ontroerende supermarktservice

Terug zijn van vakantie betekent ook dat we weer gewoon boodschappen kunnen doen bij onze vertrouwde Ekoplaza. Alles wat je daar pakt is biologisch en dus onbespoten, wat een weelde! Nu was het ook wel een sport om op vakantie bij de plaatselijke AH ons biokostje bij elkaar te scharrelen.

Van trouwe AH-klanten horen we altijd dat bijna alles er tegenwoordig ook biologisch te krijgen is, maar dat valt tegen als je 100 procent gewend bent.

Het is niet alleen dat we het gevoel hebben dat er meer levenskracht zit in biologische voeding, we vinden het ook belangrijk om zo min mogelijk bij te dragen aan een verdere belasting van de aarde. Vandaar dat we ook het liefst de producten kopen van dichtbij en uit het seizoen. Maar goed, winkelen bij AH betekende dus voor ons dat de dingen die wij tegenkwamen met het biokeurmerk, onze maaltijd bepaalden voor die dag. Was witlof (nagenoeg) de enige biologische groente, dan werd het dus witlofsalade met fruit. Als er tenminste biologisch fruit was, want soms waren dat alleen de blauwe bessen... En een stukje biologische kaas vind je ook wel bij AH, maar alleen van de koe en dus niet van de geit, waar wij eigenlijk de voorkeur aan geven. Maar we hadden lol in onze zoektocht en hebben elke dag heerlijk en grotendeels biologisch gegeten.

Contact

Eén van de overige redenen dat biowinkels fijn zijn om te winkelen, is dat je er (meestal) minder gehaaste mensen tegenkomt en dat het contact met het personeel gezellig is en ongedwongen. Nou, voor dat laatste deden de AH-winkels die wij tijdens onze vakantie bezochten zeker niet onder.

Eerste incident: We moesten een beetje wennen aan die gigantische winkelkarren en Arjen had voor de kleine spullen het kinderzitje ontdekt. Toen hij er even niet aan dacht dat daar natuurlijk ook gaten in zitten voor de beentjes, lag er opeens een potje kokosolie op de vloer... kapot natuurlijk. Snel een medewerker erbij gehaald. We voelden ons zo onhandig! Geen probleem hoor, gebeurt wel vaker, was het commentaar. Terwijl hij een stoffer en blik haalde, schoven wij met onze schoenen de scherven vast een beetje bij elkaar. Toen hij klaar was met opruimen en we nogmaals onze excuses aanboden, kregen we te horen dat het echt niet erg was. Hij werd juist blij van de manier waarop we ermee omgingen. Er waren volgens hem genoeg mensen die gewoon doorliepen en zich totaal niet verantwoordelijk voelden als ze iets lieten vallen.

Pijn

Tweede incident: We liepen net met onze gevulde boodschappennetjes de deur uit, toen ik ontdekte dat we nootjes vergeten waren voor in de salade. Snel de winkel weer in en naar de kassa. Ik was derde in de rij en voor mij stond een meneer op leeftijd met een volle boodschappenmand. Stiekem dacht ik dat hij me wel voor zou laten gaan als hij zag dat ik maar één dingetje had, maar dat gebeurde niet. Toen hij vervolgens, met een gespannen gezicht, één voor één en uiterst langzaam zijn boodschappen op de band legde, begreep ik ook waarom. Het zag eruit alsof hij veel pijn had en helemaal in beslag genomen werd door al die voor ons kleine handelingen die hem klaarblijkelijk heel veel moeite kostten. Toen het laatste product op de band lag en de man in zijn zak voelde naar zijn portemonnee, kwam er opeens een hartgrondige vloek uit zijn mond, gevolgd door: ‘...ik heb mijn portemonnee niet bij me...’.

"Geeft niks hoor," reageerde de caissière meteen, terwijl ze via haar microfoontje een collega opriep. "Zou jij deze boodschappen even willen inpakken voor deze meneer en ze achter de servicebalie willen zetten?" vroeg ze, toen haar collega verscheen. Tegen de klant zei ze dat hij rustig zijn portemonnee op kon gaan halen en dat de boodschappen op hem stonden te wachten als hij terugkwam. Ik denk dat de man zich te beroerd voelde om haar te bedanken, maar je kon zijn opluchting voelen. En ik stond daar met tranen in mijn ogen.

Dit soort momenten van echt menselijk contact en daadwerkelijke verbinding, maken het leven leuk en ook onze bezoekjes aan de supermarkt.