Jasper (29): “Ik heb geen last meer van mijn autisme”

“Op mijn 23e is bij mij autisme geconstateerd, maar daar had ik natuurlijk al veel langer last van. Ik ben een denker en ben me altijd bewust geweest van dat denken. Ze zeggen wel eens dat je na tienduizend keer iets gedaan te hebben een professional bent. Nou, ik ben echt een professionele denker. En dat was mijn belemmering.
Maar tijdens de leiderschapscoaching bij jullie ontdekte ik dat ik alle competenties die ik nodig had al bezat. Ik heb geen last meer van mijn autisme. Alsof ik van de ene op de andere dag Chinees kon spreken..."

“Op mijn werk in de zorg voer ik verschillende taken uit die ook verschillende rollen met zich meebrengen en dat vond ik lastig. Mijn vraag was hoe kan ik mezelf blijven, terwijl ik me aanpas aan die rollen?
Tijdens de leiderschapscoaching bij jullie ontdekte ik dat ik alle competenties om dit te doen al bezat. Ik ben in feite mezelf meer gaan erkennen, waardoor ik nu die verschillende rollen kan invullen door gewoon mezelf te zijn.
Als ik het uit moet leggen, zeg ik vaak dat ik een gereedschapskist heb. Ik wil dus die spijker in het hout hebben en jullie hebben mij de tools gegeven om dat voor elkaar te krijgen. Of eigenlijk hebben jullie mij helpen ontdekken dat ik een heleboel competenties kan gebruiken die ik dus gewoon al had.”

“Oppervlakkige gesprekken waren
voor mij altijd een soort Chinees”

“Tijdens het persoonlijkheidsonderzoek aan het begin van het traject, kwam eruit dat verbinding voor mij heel belangrijk is. Maar eenheid (één van de andere aangeboren eigenschappen die kunnen horen bij je persoonlijke missie, red.) is voor mij heel lastig. Ik kan niks met oppervlakkige gesprekken. Voor mij was dat altijd een soort Chinees.
Ik vond het altijd heel apart dat ik aan de ene kant behoefte heb om altijd in contact te staan met mensen terwijl ik het aan de andere kant lastig vond om het contact te onderhouden. 
Op de app, bijvoorbeeld, ben ik altijd heel zakelijk. Terwijl ik wel echt van diep contact ben en goede gesprekken, maar dat moet dan wel face to face. 
En natuurlijk kon ik met sommige mensen best oppervlakkige gesprekken houden. Op mijn werk lukte dat heel goed.”

Denker

“Ik ben een denker en ben me altijd bewust geweest van dat denken. Ze zeggen wel eens dat je na tienduizend keer iets gedaan te hebben een professional bent. Nou, ik ben echt een professionele denker.
En dat was mijn belemmering. Op mijn 23e is bij mij autisme geconstateerd, maar daar had ik natuurlijk al veel langer last van. Wat ik leerde in de coaching was: vanuit het denken krijg je boos, bedroefd en bang. En die emoties ervaarde ik mijn hele leven, bijna voortdurend. Er was heel veel angst om iets te doen. Terwijl het, áls ik het dan deed, altijd reuze meeviel. Ik noemde dat anticipatieangst. Alle scenario’s had ik van tevoren al bedacht. Dat overanalyseren wilde ik stoppen en dat heb ik gedaan. Waardoor ik nu minder denk en het veel rustiger is in mijn hoofd.”

En dat heb je in korte tijd gedaan. Hoe is je dat gelukt?

“Ja, ik heb het mijzelf in twee weken eigen gemaakt. Dat dat zo snel lukte, is ook omdat ik me heel bewust ben van alles wat ik doe. Ik houd van persoonlijke groei (ook een aangeboren eigenschap die kan horen bij je persoonlijke missie, red.)  en dat zie ik ook graag bij andere mensen. Ik wil altijd een betere versie van mezelf zijn. Maar de angst weerhield me. Tegelijkertijd wilde ik die betere versie worden, zonder zelfmedelijden en door mijn angsten aan te gaan. En ondanks dat mijn lichaam zei dat ik moest wegrennen, bleef ik dan staan en ging ik het gevecht in.
Ik ben vroeger zo vaak tegen mezelf aan gelopen! En hoe vaker dat gebeurt, hoe beter je leert met dingen om te gaan. Zo heb ik mezelf leren kennen en ben ik me dus heel bewust van alle situaties en van alles wat ik doe. Dat kan heel vermoeiend zijn, maar dat maakt ook dat ik dus in twee weken kan omschakelen als ik de juiste tools heb.”

“Ik heb geen last meer van mijn autisme, zo voelt het echt”

“Ik heb geen last meer van mijn autisme, zo voelt het echt. Normaal had ik altijd veel moeite met plannen en organiseren. En als ik dan een taak kreeg waar ik geen zin in had, dan moest ik daar zin voor maken. Dat is allemaal heel lastig. Maar omdat ik dat overmatige denken heb stopgezet, ga ik de situatie dus niet meer analyseren. 
Ik heb gemerkt dat ik constant bezig moet zijn met dat wat ik op dat moment doe. Dan ben ik alleen daarmee bezig en dus niet meer met het bedenken van situaties.
Als ik te lang ergens mee bezig ben, dan wordt het saai en ga ik nadenken en alles weer analyseren.
Zo ben ik begonnen met alle dingen heel bewust uitvoeren. Ook al is het thuis op de bank liggen. En ook daar kun je moe van worden, dus dan ga ik bijvoorbeeld koffie zetten. Een activiteit in het niks doen. Zo houd ik mezelf bezig met kleine dingen. Even tekenen, een puzzel leggen, of een andere serie aanzetten. En dan dus steeds actief bezig zijn met dat ene ding. En nu ik dat een tijdje doe, merk ik dat het steeds meer vanzelf gaat. Ik hoef dat over-denken niet meer uit te zetten. Het is nu automatisch uit maar ik kan het wel bewust aanzetten als ik het nodig heb om iets te analyseren.” 

Kun je zeggen dat je meer in het nu bent?

“Ja, eigenlijk wel. Inmiddels ben ik zelfs permanent in het nu. Ik was altijd bezig met de toekomst en het verleden. Op gevoelsgebied houdt dat in dat je bijvoorbeeld denkt: dit voelt goed. Hoe kan ik dat langer volhouden? Waardoor je juist weer uit dat gevoel gaat. En nu kan ik gewoon van de situatie genieten. Ik heb hiervoor gekozen. Ik ben in dat proces gestapt en denk er niet meer over na. Uitleggen is in feite ook lastig, want dan ga je er gelijk weer over nadenken.”

Je noemde net het begrip eenheid. Dat is, net als Groei en Verbinding, een eigenschap die in onze mensbenadering kan horen bij de aangeboren eigenschappen die deel uitmaken van je persoonlijke missie. Iemand met eenheid als missie-eigenschap geniet ervan om samen te zijn met anderen en samen iets te delen. Zoals de liefde voor voetbal of een bepaalde soort muziek…

“Ja, maar eenheid is dus geen missie-eigenschap van mij, hebben we ontdekt. Ik wil graag diepgaande gesprekken met mensen, die ergens over gaan. Die een diepere betekenis geven aan het omgaan met elkaar. Dat vind ik heel belangrijk. Daarin zie je ook weer dat stukje groei, één van mijn andere missie-eigenschappen. En het verlangen om samen te kunnen groeien. Waar ik tegenaan liep, was: als ik verbinding dan zo belangrijk vind, waarom vind ik het dan zo spannend om een gesprek aan te gaan? Het voeren van oppervlakkige gesprekken in privésituaties was voor mij altijd bijzonder lastig.
Terwijl ik, als ik een rol aanneem op mijn werk, eigenlijk constant oppervlakkige gesprekken moet voeren zonder diepgang. En daar ben ik heel goed in. Waarom kan ik dat privé dan niet, vroeg ik me af.”

“Alsof ik van de ene op de andere dag Chinees kon spreken”

“En doordat jullie in jullie mensbenadering duidelijk verschil maken tussen eenheid en verbinding, viel bij mij opeens het kwartje. Ik had die vertaling nodig om mijzelf te kunnen helpen. En toen was het alsof ik van de ene op de andere dag Chinees kon spreken.”

Kun je een voorbeeld geven?

“Doordat ik mijn hele leven al mensen heb geanalyseerd, is mijn intuïtie heel goed. Ik weet meteen, als ik iemand ontmoet, of ik met hem of haar de diepte in kan. Maar ik maakte daar geen gebruik van. Dus ik probeerde het eigenlijk altijd bij de verkeerde mensen. Nu ik het verschil ken tussen verbinding en eenheid, maak ik daar gebruik van. Ik zet nu mijn intuïtie in om de juiste mensen aan te spreken. 
Omdat ik nooit die diepgang kon vinden, had ik ook nog nooit een vriendin gehad. Tot voor kort dan, want in het nieuwe jaar ben ik begonnen met daten en nu heb ik al een tijdje contact met een meisje met wie dat dus wel lukt. Eigenlijk krijg ik nu alles voor elkaar wat ik nooit voor elkaar kreeg. Ik luister gewoon veel meer naar mijn gevoel.”

En hoe sta je nu tegenover die diagnose autisme?

“Nou, zo’n diagnose helpt je wel, maar tot een bepaald moment. En daarna is de vraag: blijf je in dat kader of ga je eruit stappen? Ik geloof meer in het eruit stappen. En dat kan dus blijkbaar door bewustwording. Ik ken nu mijn grenzen. Ik weet wat ik wel en niet moet doen, ik ken de balans. En dat maakt dat ik er geen last meer van heb.
En natuurlijk blijven nieuwe dingen spannend, maar dat geldt voor iedereen. Ik weet nu heel goed wat mijn niveau is en wat ik aan kan. En soms ga je op je bek.”

Kun je omschrijven waaraan je merkt dat je geen last meer hebt van autisme?

“Doordat ik uit mijn denken kan stappen. Autistisch voelt als continu in je denken zijn. En ik denk heel erg in rechte lijntjes, in regels. Altijd aardig zijn en dan zijn ze aardig terug. Maar dan ontdek je dat niet iedereen aardig is en dan loop je weer vast. Er is een voortdurende onbalans tussen denken en emoties. En nu ik die balans heb gevonden en steeds opnieuw uit dat denken kan stappen, voelt het alsof ik uit mijn autisme ben.”

Wat heeft jou het meest geholpen om die stap te kunnen zetten?

“Sowieso jullie benaderingswijze. Maar ook de volgorde waarin de dingen werden aangereikt, dat is heel bevorderend geweest. Heel fijn was dat het eerste gesprek kosteloos was en volledig onvoorwaardelijk. Werkt het niet,  dan even goede vrienden en werkt het wel, dan zetten we samen een vervolgstap.
En die onvoorwaardelijkheid voel je ook in de coaching. Dat je je eigen verhaal mag vertellen, laat zien wie jij bent. Arjen stelt de juiste vragen en laat je nadenken over de juiste dingen. Ook de huiswerkvragen vond ik heel goed. Niet zoiets als: lees dit maar en als je vragen hebt, dan hoor ik het wel. Nee, ze gingen precies over het onderwerp waar we op dat mee bezig waren. Heel gericht en heel persoonlijk en dat vond ik fijn. En wat ik ook heel bijzonder vond, is jullie boek. Daarin staat alles zo beschreven, dat het voor mij in één keer duidelijk werd. Precies de juiste taal!”