Milder worden

We luisteren naar een interview met een bekende Nederlander. Hij vertelt dat hij vroeger altijd overal tegenaan schopte. Zijn ouders leefden een meer aangepast leven, net als zijn zus. Maar de laatste jaren is hij milder geworden. Dat was zijn zus eigenlijk altijd al. Die glimlachte om die ‘gekke dingen’ die haar broer daar in de randstad deed. 

Milder worden in de loop der jaren. Je hoort het vaker en meestal wordt het gebracht als iets positiefs. Opeens begrijp je veel beter de keuzes van je ouders en merk je dat je ook best op ze bent gaan lijken, terwijl dat vroeger het laatste was wat je wou.
Maar moet je er eigenlijk wel zo blij mee zijn als je merkt dat je op deze manier milder bent geworden? En ben je dan uiteindelijk meer of juist minder jezelf? 
Als je jong bent, ben je meestal nog op zoek. Je probeert van alles uit en kijkt waar je je fijn bij voelt. Dat kan ook betekenen dat je voor het verzet kiest. Dat je je er prettig bij voelt om de dingen die als normaal worden beschouwd aan de kaak te stellen en ertegen te schoppen. Misschien was je altijd iemand die zich bewust niet aan de regeltjes hield en die vooral niet droeg wat de mode voorschreef. Al snel sta je dan bekend als degene die altijd alles anders doet of wil. En dat kan ook best een tijdje goed voelen.

Aanpassen

Maar de meeste mensen houden dat niet een leven lang vol. Die gaan zich, naarmate de jaren verstrijken, langzaamaan steeds een beetje meer aanpassen. Vaak bij een nieuwe levensfase. Als er kinderen komen bijvoorbeeld, of als je een huis koopt met een serieuze hypotheek. 
En dan zie je jezelf opeens al die dingen doen waar je altijd zo op afgaf. En stiekem is het ook wel lekker om niet meer steeds te vechten. Altijd de confrontatie aangaan, altijd alles anders willen doen, kost vaak veel energie. Je gaat anders kijken naar de mensen die al eerder die keuzes maakten en je wordt inderdaad ‘milder’.
Dan nogmaals de vraag of je dan meer jezelf bent geworden of juist minder. Wij denken vaak dat laatste.

Standaard anders

Toen je overal tegenaan schopte en standaard anders wilde zijn dan de anderen, was je nog op zoek. Toen was je ook niet jezelf, maar je probeerde dingen uit om te ontdekken wat bij je paste. Totdat het ‘anders zijn’ een gewoonte werd. Een geloof bijna, een doel op zich. Toen vergat je dat het eigenlijk een zoektocht was en raakte je jezelf eerder kwijt dan dat je je bij je kern kwam. En uiteindelijk, toen de strijd te vermoeiend werd, of de druk van buiten te groot, gaf je je over en werd je minder jezelf dan ooit.

“Totdat anders zijn een geloof werd, een doel op zich”

Dan kun je je leven verder slijten door glimlachend te praten over die wilde tijd van vroeger en vertellen dat je nu gelukkig milder bent geworden. Maar als je diep in je hart kijkt, weet je dat dat niet bepaald getuigt van veel respect voor jezelf. Datzelfde geldt trouwens voor de milde zus van de eerder genoemde bekende Nederlander, die glimlachte om de ‘wilde escapades’ van haar broer, maar die misschien nooit werkelijk zag wie haar broer in wezen was.

Liefde voor het leven

Jouw ziel laat zich niet eeuwig voor de gek houden. Er komt waarschijnlijk een dag dat je merkt dat ook hier het geluk niet in schuilt. Dat mild zijn mooi klinkt, maar dat het wel uit je hoofd komt. Daar tegenover staat de liefde. Onvoorwaardelijke liefde voor het leven, voor jezelf en voor wie jij werkelijk bent. Vandaag doe je dit en morgen dat. De ene keuze wijkt af en de andere niet, maar dat maakt je niks meer uit, want je hebt geen behoefte meer om te vergelijken. Laat de anderen maar doen wat ze doen. Jij volgt jouw hart en kiest voor liefde in plaats van mildheid.