Lekkage (blog)

De regen heeft een gat in het dak gevonden. Van de badkamer drupt het gestaag door naar mijn kantoortje en het kantoortje van Arjen eronder. Printer nat, boeken nat... Het lekdetectiebedrijf komt gelukkig snel om het lek op te sporen. Maar het grappige van dit soort dingen is wel dat je hele ritme weer even wordt omgegooid. Je moet wel improviseren. Je planning loopt in het honderd maar daar hoef je totaal niet over na te denken, want dit moet even eerst.

Ik heb het altijd boeiend gevonden hoe mensen opeens in staat zijn om te improviseren en van hun schema’s af te wijken als er plotseling iets gebeurt wat je niet had voorzien. Als je huis instort, zeg je niet: oh jee, ik moet eerst nog even stofzuigen. Als je broer zijn kinderen bij je dropt omdat hij plotseling met zijn vrouw naar het ziekenhuis moet, zeg je niet: kom morgen maar terug, want ik wil vandaag graag die berg e-mailtjes doorwerken. Ook een begrafenis of crematie is iets waar al het andere voor mag wijken.

Rust

Mij geeft dat ergens altijd een goed gevoel, los van de emoties die ook mee kunnen spelen. Jaren geleden kreeg een vriendin die bij ons logeerde laat op de avond (we zouden bijna gaan slapen) het bericht dat haar veel jongere broer zeer plotseling met onbekende verschijnselen in het ziekenhuis was beland. Ze vreesden voor zijn leven. Nog geen minuut later zaten we met zijn drieën in de auto op weg naar het ziekenhuis 150 km verderop. Heel emotioneel was het en angstig. Gelukkig is deze jongen trouwens weer helemaal beter geworden. Maar wat ik frappant vind, is dat ik op dat soort momenten ook altijd een vreemd soort rust voel, omdat je precies weet wat je moet doen. Geen twijfel over mogelijk. Geen haar op je hoofd die er dan aan denkt dat je eigenlijk vroeg in je bed had moeten liggen omdat je de volgende dag nog zoveel wilde doen.

Luxe

Wat maakt nou dat we in het ‘normale leven’ niet altijd kunnen handelen vanuit die rust en de zekerheid dat je precies doet wat op dat moment het beste is? Volgens mij is dat een enorme luxe positie. In ons ‘normale leven’ is in alle primaire behoeften ruim voorzien. We hebben een dak boven ons hoofd, we hebben te eten en te drinken, we hebben kleding om geen kou te vatten, we zijn (in het algemeen) redelijk gezond, en er zijn andere mensen om ons heen met wie we zaken kunnen uitwisselen. Al die andere dingen waar wij ons nog druk over (willen) maken, zijn dus zeker niet van levensbelang. Hoe moeten we dan in godsnaam bepalen wat het belangrijkst is en wat eerst moet? Dat waar je leidinggevende het grootste belang aan hecht? Dat waar je partner of je kinderen de hele dag over zeuren? Dat waar je omgeving het meest op let? Of heel misschien dat waar jijzelf het meest blij van wordt...? Als je dan je hoofd voorrang geeft op je hart, dan maken je hersenen overuren door met dit soort zaken bezig te zijn.

En dan zet een plotselinge ingrijpende gebeurtenis van buitenaf opeens alles weer even in perspectief. Het zou toch mooi zijn als we ook zonder dit soort wakker schuddende gebeurtenissen in staat waren die rust te bewaren. Misschien helpt het als je je elke dag even afvraagt wat je van al die taken van je indrukwekkende to-do list nog belangrijk zou vinden als er plotseling iets ergs gebeurde...