Over een kerstdiner voor dakloze Alkmaarders en een wereld die teveel van ons vraagt

Deze foto’s kregen we van onze lieve vrienden van Reakt, voorheen de Brijder in Alkmaar. Ook dit jaar maakten zij weer met veel liefde een kerstdiner voor de dakloze bezoekers van de Inloop. En al jaren sponsoren wij dat diner. Niet omdat het een kerstdiner is, maar het is een gewoonte die in de loop van de jaren is ontstaan.

De Inloop is een plek waar mensen zonder thuis overdag terecht kunnen voor koffie of thee, een goed belegde boterham, een warme douche, het doen van hun was en, boven alles, een beetje warmte, zowel letterlijk als figuurlijk.
Onze betrokkenheid bij de Inloop begon bij een etentje dat wij tien jaar lang elke eerste dinsdag van de maand organiseerden bij ons thuis in de Open Keuken, zoals wij dat noemden. Iedereen kon aanschuiven en mocht een vrijwillige bijdrage doen in een potje waarvan de inhoud één of twee keer per jaar besteed werd aan een project voor de Inloop van dakloze Alkmaarders.
 

Kerstsfeer

Het maandelijkse etentje is gestopt, want alle goeie dingen moeten op een gegeven moment weer plaatsmaken voor andere goeie dingen. Maar onze bijdrage aan de dagopvang voor dakloze Alkmaarders hielden we erin. Op een gegeven moment gaven de medewerkers van de Inloop aan dat ze onze bijdrage het liefst wilden gebruiken om hun gasten één keer per jaar te trakteren op een compleet verzorgd diner, helemaal in kerstsfeer. Daarvoor zouden de medewerkers en vrijwilligers dan zelf de boodschappen doen en zélf in de keuken gaan staan. Alles om elke gedoneerde cent volledig ten goede te laten komen aan de maaltijd voor hun gasten.

Elk jaar weer, luisteren we vol
bewondering naar hun verhalen

Om diezelfde reden, komen ze het geld altijd zelf bij ons ophalen. Dan drinken we koffie en vertellen zij hoe het gaat bij de Inloop. En elk jaar weer, luisteren we vol bewondering naar hun verhalen. Bewondering voor de toewijding waarmee ze hun werk doen. Maar tegelijkertijd bekruipt ons ook altijd weer dat trieste gevoel, dat er, ook dit jaar, weer meer mensen zijn die geen dak hebben boven hun hoofd. Die ’s morgens al voor openingstijd, met hun tasje met alles wat ze hebben, bij de bibliotheek staan te wachten tot de deuren open gaan en ze in elk geval even kunnen opwarmen en misschien een kop koffie kunnen drinken. Dat is dan wat wij zien, omdat we er elke dag langs lopen, maar datzelfde gebeurt dus bij de Inloop, een paar straten verderop.

‘Veiligheid’

We horen de verhalen over de mensen die ook wij door Alkmaar zien lopen met hun ziel onder hun arm. Mensen die in het begin vaak nog vriendelijk terug groeten of je glimlach beantwoorden, maar die je in de loop der jaren steeds minder lijken te herkennen. Of dat nu bewust is of onbewust. We horen over de mensen die verschillende keren de kans kregen om een nieuw bestaan op te bouwen in een eigen appartement, maar die het toch niet hebben gered. Voor sommige mensen is het ‘gewone’ leven blijkbaar zo beangstigend, dat ze uiteindelijk toch weer kiezen voor de relatieve ‘veiligheid’ van het leven op straat. Niet omdat dat zo comfortabel is, maar omdat er dan in elk geval niets van ze wordt gevraagd.

Het risico om al je zekerheden kwijt te
raken, schuilt in een klein hoekje

En zeg nou zelf: we zijn het toch allemaal wel eens helemaal zat? Al die dingen die de maatschappij van je vraagt en al die dingen waar je aan moet hebben voldaan voordat je überhaupt toekomt aan dat waarvoor je hier bent gekomen: gewoon in alle vrijheid genieten van het leven!
In feite passen we geen van allen in het keurslijf van de maatschappij maar de meesten van ons houden het nog best lang vol om de touwtjes strak gespannen te houden. Toch zien we, alleen al aan het toenemend aantal mensen zonder thuis, dat het risico om al je zogenaamde zekerheden kwijt te raken in een klein hoekje schuilt. Maar liefst 40.000 mensen hebben op dit moment in ons land geen dak boven hun hoofd. Mensen die je de wereld zou gunnen, maar op zijn minst dat beetje warmte en menselijke waardigheid dat de medewerkers en vrijwilligers van de Inloop ze dagelijks bieden. En ook hún hart breekt als ze hun gasten om vier uur weer naar buiten moeten sturen in weer en wind. Zo erg dat ze soms wel eens een uurtje langer blijven om dat moment nog even uit te stellen.

Menselijke waardigheid

Zo’n kerstdiner is natuurlijk een prachtig gebaar, maar wel een druppel op een gloeiende plaat. Eigenlijk willen we een wereld waar dakloos zijn niet eens mogelijk is. Maar gelukkig kunnen we wel iets meer doen om onze vrienden van de Inloop te helpen hun gasten nog dat kleine beetje menselijke waardigheid te bieden, ook gedurende de rest van het jaar. Zo kunnen ze altijd eten gebruiken voor de lunches die ze elke dag (zonder subsidie hiervoor) proberen te bereiden voor hun gasten. Maar ook kleding is meer dan welkom, zodat ze iemand, na een warme douche, ook een schoon setje kleding kunnen aanbieden voordat hij of zij weer de straat op gaat.
Ideeën of suggesties? Wij brengen je graag in contact met de mensen die dit allemaal mogelijk maken.