Over wrijving en conflicten in je relatie

Eén van onze specialiteiten is conflictcoaching. Arjen heeft lang gewerkt als mediator en die kennis en ervaring komt nog altijd van pas. Ook als het officieel niet om conflictcoaching gaat. Stellen die aan hun relatie werken, bijvoorbeeld, hebben lang niet altijd het idee dat er sprake is van een conflict. Nu is conflict ook wel een beetje een zwaar woord. Het kan ook gaan om wrijving of spanningen in de relatie die steeds opnieuw naar boven komen in vergelijkbare situaties.

De pijn

En het maakt eigenlijk niet uit waar het over gaat, de rode draad is vrijwel altijd hetzelfde. De clou, of eigenlijk de pijn, zit altijd in een gebrek aan erkenning en waardering óf in de manier waarop iets wordt gezegd. En natuurlijk kan het ook beide opgaan. De inhoud is meestal van ondergeschikt belang. Die hoeven we in veel gevallen niet eens te weten.

Het gaat om waar de pijn zit, niet om wie gelijk heeft

Toch vertellen mensen ons graag waar een meningsverschil of een wrijving over gaat. De meesten zijn dol op voorbeelden. Soms gaan mensen er helemaal vanuit dat wij dan kiezen. Dat we één van de twee gelijk geven. Maar dat zullen we nooit doen. Nog afgezien van het feit dat het er helemaal niet toe doet wat wij vinden, is het vaak ook nog zo dat we er helemaal niets van vinden. We kunnen ons meestal in beide personen wel verplaatsen en kunnen dan ook goed volgen waarom beiden tot een andere conclusie komen. 

Niet de inhoud

Maar nogmaals: de inhoud is in een conflict of meningsverschil vaak het minst belangrijk. Als we gaan kijken wat erachter zit, komen we dichter bij een oplossing dan wanneer we op zoek gaan naar het gelijk. Stellen kunnen vaak eindeloos discussiëren of ruzie maken over hetzelfde onderwerp zonder ooit dichter bij elkaar te komen. 
De één voelt zich bijvoorbeeld de initiatiefnemer in de relatie en vindt dat de ander ook wel eens het initiatief mag nemen. Of twee ouders zijn het niet eens over opvoedkwesties, waardoor de kinderen de ouders tegen elkaar uitspelen. Ook zien we stellen waarbij de één vindt dat de ander huishoudelijke klusjes op dezelfde manier moet doen als hij of zij. En dan heb je nog de ruzies over verantwoordelijkheid waarbij de één de ander verwijt dat hij of zij steeds degene is die opdraait voor het regelen van vakanties, van opvang voor de kinderen en andere belangrijke zaken.
Zolang je maar over die inhoud blijft doorzagen, kom je er nooit. Maar als wij even doorvragen, komen we altijd bij hetzelfde uit. De pijn zit hem in gebrek aan erkenning en waardering en/of in de manier waarop de dingen worden gezegd.

Sneer of snauw

De eerder genoemde initiatiefnemer bijvoorbeeld, voelt zich niet voldoende gewaardeerd om zijn of haar inspanningen en verlangt van de ander dat die nu eens het voortouw neemt. De manier waarop dat gebeurt echter, is vaak niet naar de zin van de initiatiefnemer die de ander dat fijntjes laat weten met een sneer of een snauw. Dat maakt vervolgens dat de ander zich niet gezien voelt en zo is het cirkeltje rond. En dat gaat op voor alle voorbeelden. Op het moment dat je besluit om je gesprek daarover te laten gaan, in plaats van over de inhoud, smelt je probleem als sneeuw voor de zon. De vraag is dus niet ‘Wie heeft gelijk?’ maar ‘Waar voelde één van ons zich niet gezien en waar ging het mis in de communicatie?’ En dat zijn twee dingen waar je (zo nodig met ondersteuning) prima iets aan kunt doen . Zelfs zonder het eens te worden over de inhoud.