Over Pride en onvoorwaardelijke liefde

Ben jij wel eens bij een ‘gay-pride’ geweest? En voelde jij je daar ook zo op je gemak? Zo’n gevoel alsof je thuis kwam? Ondanks dat je misschien niet eens tot de doelgroep behoort? 
Dit jaar was het de 25e verjaardag van Pride Amsterdam, voorheen bekend als Gay Pride. Inmiddels is de term gay uit de naam gehaald, want het gaat immers allang niet meer alleen om mensen die homoseksueel zijn. De pride is er voor lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuele mensen, transgender personen, intersekse- en queer personen. Afgekort is dat lhbtiq+. En dat plusje is voor alle anderen die vanwege genderidentiteit, genderexpressie, seksualiteit of bepaalde lichamelijke kenmerken niet binnen de standaard vallen van de maatschappij. 
Mensen die zich om deze reden al eeuwenlang gediscrimineerd, gepest en buitengesloten voelen. Die het gewend zijn te moeten worstelen. Vaak eerst lange tijd met en in zichzelf en wanneer ze daar uiteindelijk ‘klaar’ mee zijn, vervolgens nogmaals (en keer op keer) met de buitenwereld die altijd met een oordeel klaar staat.

Warme deken

Voor al die mensen biedt de Pride een soort warme deken. Een gevoel van (eindelijk eens) helemaal geaccepteerd en omarmd te worden, te mogen zijn wie je werkelijk bent. Iets wat eigenlijk het hele jaar door vanzelfsprekend zou moeten zijn.
Het mooie is, dat dit gevoel doorwerkt op bijna iedereen die maar bij zo’n pride in de buurt komt. Want werkelijke volledige acceptatie zonder oordeel is immers niets anders dan onvoorwaardelijke liefde.

En liefde maakt geen onderscheid...

Een hele dag, nee, een hele week onvoorwaardelijke liefde om in te baden. Wat een weldaad! En liefde maakt geen onderscheid, dus ook mensen die zich niet per se identificeren met één van die genoemde letters, worden erdoor geraakt en kunnen zich erin wentelen. Het zal ze zeker helpen om voortaan (nóg meer!) met een open mind naar anderen te kijken en bewuste of onbewuste vooroordelen naast zich neer te leggen.
Maar er is nog meer!

Onvoorwaardelijk

Dat gevoel van acceptatie, van onvoorwaardelijke liefde, raakt je diep in je hart. En niet alleen omdat je meeleeft met al die mensen die vanwege bovengenoemde redenen zich regelmatig buiten de maatschappij voelen staan.

Dat gevoel van acceptatie,
van onvoorwaardelijke liefde,
raakt je diep in je hart

Het kan goed zijn dat het ook iets raakt diep in jou zelf. Dat je opeens beseft dat die onvoorwaardelijke liefde die je hier ervaart ook voor jou niet vanzelfsprekend is. Dat ook jij al jaren verlangt naar dat gevoel van diep gekend worden. Van er mogen zijn zoals je bent, zonder voorwaarden, zonder eisen of verwachtingen.
Misschien doe je al jaren je best om binnen de standaarden van de maatschappij te vallen. Om geaccepteerd en gerespecteerd te worden om wat je doet, om wat je neerzet. Misschien heb je zo’n sterke behoefte aan erkenning en waardering (één van de meest voorkomende en hardnekkige drijfveren in de door ons ontwikkelde mensbenadering) dat je je nog nooit hebt afgevraagd wie je nou werkelijk bent. Wie je zou zijn zonder die behoefte. En hoe het zou zijn om je hoe dan ook geliefd te voelen, ongeacht wat je doet of wie je bent. En nog belangrijker: om zonder oordeel van jezelf te houden. Met een gezonde dosis trots ofwel Pride.

Ooit een normaal mens gezien?

En dat hebben we dan weer te danken aan al die LHBTIQ+ mensen die durven te vieren dat ze niet binnen de lijntjes van de maatschappij vallen. Vroeger had je zo’n tegeltje met de tekst: ‘Ooit een normaal mens gezien? En, beviel het?’ Goeie vraag!
Want zeg nou zelf, wie valt er eigenlijk wél binnen die zogenaamde standaard van de maatschappij?