Over vertrouwen in relaties

De vorige keer hadden we het hier over de vertrouwensbreuk die je relatie kan oplopen als één van de twee seks heeft met iemand anders terwijl je niet de afspraak hebt dat dat oké is. Zo’n gebeurtenis kan een flinke smet op de relatie geven, omdat het vertrouwen van de ander voor langere tijd of misschien zelfs wel definitief beschadigd is.
Lees de vorige blog over de betekenis van vreemdgaan voor een relatie
Maar hoe zit het eigenlijk met vertrouwen, wat is het precies?

Als we beginnen met een relatie, of zodra een relatie serieus wordt, is er meestal een soort basisvertrouwen. Je gaat er op de één of andere manier vanuit dat de ander zich houdt aan een aantal ongeschreven wetten. Dingen die je niet hoeft af te spreken omdat de meeste mensen denken: ‘dat doe je gewoon niet’. En als het wel gebeurt, dan heeft dat invloed op het vertrouwen. Vreemdgaan is daar één van, maar bijvoorbeeld ook verslavingen (en dan vooral het toegeven daaraan) kunnen leiden tot een vertrouwensbreuk. Zo komen stellen bijvoorbeeld bij ons voor relatietherapie nadat één van de twee het gezin in de schulden heeft gewerkt vanwege een nog altijd sluimerende gokverslaving. Of wanneer iemand heeft ontdekt dat zijn alcoholverslaafde partner weer stiekem is gaan drinken.

Beloftes

Dit zijn pijnlijke situaties, want vaak zijn de stellen dan allang het moment voorbij dat beloftes voor verbetering nog worden geloofd. Het vertrouwen is beschadigd en bij ons wordt de vraag neergelegd hoe het hersteld kan worden. Wij hebben daar geen pasklaar antwoord voor, want vertrouwen is iets heel persoonlijks. Soms krijgt iemand na tientallen jaren bij ruzies nog steeds het verwijt dat hij of zij destijds ‘de fout’ is ingegaan… Terwijl het daarna misschien nooit meer gebeurd is. Soms doet iemand al jaren zijn best het vertrouwen terug te winnen, terug te ‘verdienen’ zelfs, maar krijgt hij nooit meer de kans om het gebeuren achter zich te laten. Omdat de ander hem er te pas en te onpas aan herinnert. Dan zit de één met een vertrouwensprobleem en de ander met een levenslang schuldgevoel. Hoeveel plaats is er dan eigenlijk nog voor liefde?

Hoeveel plaats is er dan eigenlijk nog voor liefde?

In feite is vertrouwen een gek begrip. Waarom willen we eigenlijk weten of een ander ‘te vertrouwen’ is? Waarom willen we een garantie dat hij of zij geen dingen zal doen die jij niet wilt? Zegt die wens niet meer over onszelf dan over de ander? Zodra we ons af gaan vragen of de ander wel te vertrouwen is, komen er voorwaarden om de hoek kijken: Ik wil wel een relatie met jou, maar dan mag je niet dit of dan mag je niet dat…

Onvoorwaardelijk

Als we er vanuit gaan dat liefde onvoorwaardelijk is (anders is het immers geen liefde), dan kom je al snel tot de conclusie dat vertrouwen iets van jou is en van jou alleen. Niet de ander moet jou ervan overtuigen dat hij of zij te vertrouwen is (en zich dus houdt aan jouw normen en waarden). Nee jij hebt de verantwoordelijkheid om te vertrouwen op jezelf. Op jouw eigen kracht en intuïtie. Op jouw innerlijke stem die jou altijd kan vertellen wat goed voor je is op dat moment.

Vertrouwen is van jou en van jou alleen

Natuurlijk mag je de ander vertellen dat het pijn doet als hij of zij stiekem gokt of drinkt, met een ander vrijt, of iets anders doet waar jij het moeilijk mee hebt. Je bent het zelfs aan jezelf en de ander verplicht om die emoties te delen. Tegelijkertijd blijft de ander vrij om zijn eigen keuzes te maken.

Maar als jij merkt dat de ander niet kan stoppen met gedrag waarvan jij al een aantal keren duidelijk hebt gemaakt dat het jou pijn doet, dan is het wel tijd om voor jezelf te kiezen. Niet omdat je vertrouwen geschaad is, maar omdat je, boven alles, van jezelf houdt en goed voor jezelf wilt zorgen.